1600 – 1700’lü yıllarda “Rönesans – Reform – Aydınlanma” üçgeninde, yeniden şekillenen ve tanımlanan “Bilim/sellik Epistemolojisi”nin; güya “bilimsel bilgi, objektif gözlem bilgisi” diyerek, zihnimize inşa ettiği “Evren tasavvuru” ile “İtikadî bilgi”miz arasındaki, boşluk ve çelişkilerin, farkında değiliz!

Farkında değiliz; çünkü, doğru bilinen bir yanlış olarak: Çağımız, Bilim/sellik Epistemolojisi’nin ve ürünü olan “bilim” ve “bilimsel bilgi”nin; “inanıp – inanmamaktan bağımsız ve ayrı ve bu ikisine tarafsız ve objektif” olduğuna inanıyoruz! Bu epistemenin, evren hakkında bize verdiği “bilimsel bilgiler”in; yüksüz, “nötr bilgi” olduğuna inanmışız!

‘Tanrı Var – Yok’ şıklarına, tarafsız ve nötr bakılabilecek; üçüncü bir ihtimâl yok

Çünkü: “İnanıp – inanmamak”tan bağımsız ve ayrı ve bu iki şıkka tarafsız ve eşit mesafeden bakabilen; yani nötr ve objektif bir “bilgi biçimi” ve “ifade biçimi”nin, mümkün olduğunu zannediyoruz! Halbuki, incelediğimiz birşeye; ya “Yaratıcı ve yöneticisi var(mış)” gibi veya “yok(muş)” gibi bakabiliriz. Ve başlangıçta seçtiğimiz, bu şıkka göre; gözlem bilgilerimizi ifade ederiz. Çünkü: Dilin mantığı ve Mantığın dili icabı, bu iki şıkkın ortası veya dış gözlem ve koordinat noktası yok! Diğer deyişle: Epistemolojik ve ontolojik açıdan; seçebileceğimiz, gidebileceğimiz, bakabileceğimiz üçüncü bir alternatif, üçüncü bir şık yok!

“İnanmak – inanmamak”tan bağımsız ve ayrı, “nötr bilgi” ancak; “kaç” (derece / metre / kg., …) sorusunun cevabı olan (‘su, 100 santigrat derecede kaynar’ gibi) “ölçüm bilgileri”nde ve “ne(dir)” sorusunun cevabı olan, (‘bu şey meyvedir, ismi elmadır, rengi kırmızıdır’ gibi) bazı “olgu ve özellik, isimlendirme ve sınıflandırma bilgileri”nde olabilir. Bunun dışında kalan tüm; “ne, neden, nasıl, niçin, …” sorularının cevabı olan, “gözlem – deney – araştırma bilgileri” ve bunların “ifade biçimi”; bu iki şıktan bağımsız ve ayrı, yani “nötr ve objektif” olamaz. Yani: Bu iki şıktan birini tercih ederek; gözlem – deney bilgilerini ve bunların ifadelerini dizayn ederiz.

Meselâ: Başlangıçta yola çıkarken, yani gözlem – incelemelerimize başlamadan önce; “Evrenin yaratıcı ve faili yok(muş); varsa ve olsa bile, evrenin işleyişinde yok(muş), yani karışmıyor(muş)” inancını; baştan, aksiyomatik olarak “doğru” kabul etmişsek: “Yaratma, yaratılış” yerine, “oluşum”; “sevk-i ilâhî ve ilham” yerine, “sevk-i tabiî ve içgüdü”; “İlâhî, Rahmanî” yerine, “doğal, tabiî”; “Rabbimiz’in eseri / mu’cizesi” yerine, “tabiâtın eseri / doğanın mu’cizesi”; “ilâhî kanunlar, sünnetullah” yerine, “doğa – fizik kanunları”; “ilâhî emir ve irade” yerine, “tesadüfün doğurduğu, zorunluluklar ve zorunlulukların doğurduğu, tesadüfler”; “rızık, ni’met” yerine, “doğanın ürünü” gibi kelimeleri tercih ederiz…

Dikkat edilirse; objektif ve bilimsel olduğu söylenen (çift tırnak içerisinde, koyu olarak gösterilen), bu kavram ve isimlendirmeler; bir “ateist” ve “deist” veya “agnostik”lerin kullandığı, kullanabileceği kavramlardır; onların, değer – dünya görüşlerine ait isimlendirme ve sınıflandırmalardır…

Elhasıl: “Var(mış)” ve “yok(muş)”un dışında, üçüncü bir şık ve ihtimâl ve bu iki şıkkın ortasından veya dışından bakılabilecek, “tarafsız ve objektif” bir gözlem ve koordinat noktası olmadığı için; başlangıçta seçtiğimiz şıkka göre, bilgi ve ifadelerimizi kodlarız. Bunun sonucu olarak da: Evren ve içindekilerin, varlık ve hareketini; ya “teist” (inanç) veya “ateist” (inkâr) ve “deist” (şirk) paradigmalarına göre, bu kontekstte tasvir ederiz.

‘İnanmak–İnanmamak’tan bağımsız ve ayrı, ‘Tarafsız ve Nötr Bilim’ mümkün değil

Yani ‘Bilim/sellik’in: “Tanrı varmış – yokmuş gibi konulara dokunmadan… Evren ve içindekileri yaratan ve yöneten birisi varmış – yokmuşa girmeden… Sadece madde ve evreni araştırıp, gözleyeceğim… Manâ ve metafizik, inanç ve felsefeye uğramadan; sadece maddesel olayları inceleyeceğim… Böylece: Evrendeki olaylara, inanç ve inançsızlık dışından; yani bu iki şıkka eşit uzaklıkta ve bunlardan bağımsız olarak bakacağım ve ifade edeceğim… Böylece: Nötr ve seküler ve lâik olacağım…” gibi sözleri; yerine getirilmesi, “dil ve mantık, epistemik ve ontik” açıdan mümkün olmayan, içi boş iddialardır! Çünkü, dediğimiz gibi: “Tanrı Var – Yok” dışında, üçüncü bir olasılık veya bu iki olasılığın ortası veya dışı yok ki; bu iki şıkkın ‘ortası’ veya ‘dış eşit uzak noktası’ndan bakabilelim!

Geleceğimiz nokta: Çağımız, “Bilim/sellik Epistemolojisi”; araştırma ve gözlemlerinde, “Allah var(mış)”ı kabul etmediği için; gideceği tek mecburî istikamet olan “Allah yok(muş)”u esas tutmuştur; yani aksiyomatik olarak, bu şıkkı ‘doğru’ önvarsaymıştır. Seçtiği bu şıkkın, ‘Bilim’i götürdüğü, diğer mecburî istikamet de; araştırma ve keşif, gözlem ve ölçüm verilerinin, tasvir ve ifadelerini; doğru varsaydığı, bu “inkâr ve / veya şirk” şıkkına göre; yani bir “ateist veya deist”in bakış açısına göre yapması olmuştur!

O hâlde: “Bilim/sellik” ve “Bilimsel yöntemi” tanımlarken kullandığımız “lâik ve seküler” gibi kavramlar, aslında “soft ateist / deistik” kavramlar olup; bunlar, “inanç dışı” değil, “inanç karşıtı” kavramlardır! Yani: Bu kavramlar; varlığa bakıp – anlamaya çalışırken; onlara ‘nesnel ve olgusal’ yaklaşmamızı sağlayan; onlara, ‘tarafsız ve objektif’ bakmamızı mümkün kılan; ‘saydam ve numarasız’ gözlükler değildir!

Yani, “Bilimsel Bilgi”nin dizaynında; ‘yaratılış’ yerine, ‘oluşum’; ‘sevk-i ilâhî’ yerine, ‘sevk-i tabiî’ gibi kavramları tercih edince; “inanıp – inanmamak”tan bağımsız ve ayrı, bunlara eşit ve objektif mesafeden bakan, “nötr ve tarafsız ve olgusal” ifadeler kullanmış olmayız!

Bilim/sellik’te, ‘epistemik kırılma’ ne zaman başladı?

1600 – 1700’lü yıllarda “Rönesans – Reform – Aydınlanma” üçgeninde sistemleşen ve bunun üçüncü saçayağını oluşturup, günümüzde de anaakım devam eden, mevcut “Bilimsellik Epistemolojisi”; tüm “inançlar”a, bilgi’nin, tarafsızlık ve objektivitesini bozan bir “virüs” muâmelesi yaptığı için; kendisini inançlardan ‘arındırarak’; “inançsızlık” tarafına geçmiştir! Güya “objektif bilgi”ye, “subjektif inancı” karıştırmamak için; aslında “subjektif inançsızlık” tarafına geçmiştir! Çünkü: ‘İnanç’ gibi; ‘inançsızlık’ da, “subjektif” bir tutum ve tercihtir!

1700’lü yıllarda yeniden tanımlanan “Bilim/sellik Epistemesi”; “bilgi”ye, inancı karıştırmamak adına, “var(mış)” şıkkını seçmemiş; (var – yok’un, ortası ve dışı ve üçüncü olasılığı olmadığı için de;) diğer gidebileceği mecburî istikamet olan, “yok(muş)” şıkkını işaretlemiştir! Bunun sonucu olarak, bu episteme; evrenden elde ettiği “bilimsel gözlem bilgileri”ni, “Allah yok(muş); varsa ve olsa bile, evrene karışmıyor(muş)” aksiyom ve önkabülüne göre dizayn etmiş; keşif – gözlem bilgilerini, bu “ateist – deist” kontekstte ifade etmeyi tercih etmiştir!

Din ve coğrafyadan bağımsız olarak, son üçyüz yıldır, tüm dünyaya epistemolojik baskı ve hâkimiyet kuran “Bilim/sellik Epistemolojisi”nin, seçtiği bu şıkkın, “bilim”i götürdüğü zorunlu istikamet: “Bilim/sellik”in; evren ve evrendeki olayları, bir “ateist – deist ve materyalist, natüralist ve determinist”in gözüyle (ve sanki bu “inanç/sızlık’lar” doğru ve sanki bilimsel olarak gözlenip – ispatlanmış gibi; bu altmesaj ve bağlamda!); anlatması olmuştur!

Yani: Evrenden elde ettiği “bilimsel bilgi” ve “bunların ifadesi”ni; bu “inanç/sızlık”larla uyumlu ve sanki bunlar, doğru ve ispatlanmış gibi; (bu algı ve altmesajı verecek şekilde; bu ateist kontekst ve bağlam, bu altzemin ve arkafonda) dizayn etmesi olmuştur!

Modern Bilim/sellik’in; zihnimize; böyle bir “evren tasavvuru”, böyle bir “evren hikâyesi” inşa etmesi olmuştur! Üstelik: “Bu anlattıklarım; nesnel ve objektif bilimsel bilgilerdir” diyerek; bizi de, bu “kurgusal hikâye”ye inandırmıştır!

Sözün özü: Günümüz, Bilimsellik Epistemolojisi; sanki bir öcüymüş gibi, ‘inançlardan kaçayım’ derken; ‘inançsızlığın’ kucağına düşmüş! Güya; ‘tüm inançlardan bağımsız ve ayrı, nötr bilgi vereceğim’ derken; “ateist – deist ve materyalist, natüralist ve determinist” felsefe ve “inanç/sızlık’ların”; lojistik destekçisi durumuna düşmüştür!

‘Kim’i sormazsan; evreni, ‘kimsesiz’ gibi anlatmak zorunda kalırsın!

Bilim/sellik: “Ben evrende, sadece: ‘Ne, nedir, neden, nasıl, kaç…’ gibi soruların cevabını ararım. ‘Kim’ sorusu; bilgi ve araştırmanın değil, inanç ve teslimiyetin konusu, felsefe ve metafiziğin işi!” dediği için; mantıken gidebileceği diğer zorunlu şık olarak, “kimsesiz” bir evren ta’rifi yapmıştır bizlere!

Çünkü ve zaten: “Evrenin fail ve usta ve yöneticisi kim?” diye sormazsak; gidebileceğimiz diğer zorunlu şık olarak: Evreni “kimsesiz” olarak anlatmak zorunda kalırız. Zihinlere böyle bir evren tasavvuru inşa ederiz!

Bu episteme, evrenden elde ettiği “Bilimsel bilgi”yi; bir ateist – natüralistin bakış açısı ve inançsızlığına göre (‘kimse yok, kimse yapmıyor, failsiz ve ustasız oluyor, fizikî sebep ve doğal mekanizmalarla oluyor, bir takım tesadüf ve zorunluluklarla oluyor, tabiat yapıyor…’) dizayn etmiştir! Hem de; bu “ateist kontekst”, bu “ateistik ifadeler’; sanki bilimsel olarak gözlenip – doğrulanmış, sanki nesnel ve objektif bilgilermiş gibi; “Bilimsel bilgi”nin hamuruna karıştırılarak sunulmuştur!

Bunun sonucu olarak, meselâ: “Yağmur”un, “neden – nasıl”ını anlatan bir bilim ve ders kitabında; “Bu yağmuru kim yağdırıyor?” sorusu, aklımıza bile gelmiyor, gelmez! Çünkü: Bu epistemolojik felsefeye göre dizayn edilen “bilimsel bilgi”de; faili gerektirecek, yani “kim’ sorusuna, zaruret ve ihtiyaç yok(muş)” gibi anlatılır, evrenin hikâyesi! Failsiz ve salt “neden – sonuç kurgu ve şablonu”yla anlatılan bu evren tasvirlerinde; zihinlere, “bu işleri yapacak, bir fail ve ustaya gerek yok(muş)” şeklinde, “ateist – deist” bir evren tasavvuru inşa edilir!

Zaten; nedenlerin, sonuçları yaptığına inanılan bir evrende; “kim” sorusuna, neden ihtiyaç olsunki! Bir bilgisayar veya makina gibi; “otomatik olarak işleyen neden – sonuç mekanizma ve programlarının (doğa kanunları) olduğu” bir evrende; gözlenen fizikî bir olaya, “fail” aramaya ne gerek var!

‘Resim’ Mona Lisa’nın ustası var; ‘hakikî’ Mona Lisa’nın neden yok!?

Halbuki, kâinattâki varlıkların, iki boyutlu ve cansız bir taklidi olan, duvardaki alelâde bir resmin bile, “ressam”ını kabul etmeden ve açıklamalarımıza dahil etmeden; (resimde görülen, sadece tuval – boya – fırçanın şekil ve hareketlerini anlatarak) bu resmin “neden – nasıl” olduğunu izah edemiyorken; o resimdekilerin, dışarıda hakiki ve canlı ve üstelik o resimden çok daha üstün ve sanatlı olanları için; “faili kim, ressam ve ustası kim?” diye sormadan; yani sadece “sebep – sonuç” kurgu ve şablonuyla anlatarak; evrendeki o hakiki sanatlı eserleri, “failsiz ve ustasız”, hiç izah edemeyiz!

Duvardaki resimden çok daha sanatlı ve boyutlu ve her atomunda bile ayrı bir kitap yazılmış, kâinattaki bu eserlerin; ‘fail ve ustası kim’ diye sormaz ve ‘faili yok(muş)’ gibi; sadece “madde + kuvvet ve atom hareketleri”yle anlatmaya kalkarsak; evrendeki bu fiil / faâliyet ve eserlerin, “neden – nasıl”ını bile izah edemeyiz! Hiçbir akıllı ve insaflı insanı, bunu inandıramayız!

Çünkü: Ölçülü ve doğru yere konumlandırılmış, yani anlam ve amacı olan, en küçük bir “A” harfinin bile; (o ‘yazar’, şimdi gitmiş ve görmesek bile), bir “yazar ve faili” olduğunu kabul etmeden; “bir takım ısı ve basınç ve kuvvetlerle hareket eden kalem ve kâğıt…” gibi ifadelerle; yani sadece, Yatay Deterministik Kurgu ve Sebep – Sonuç Şablonlarıyla; o “A” harfinin “neden – nasıl” olduğunu / yazıldığını izah edemeyiz! Bu izahımızı, rasyonel tabana oturtamayız! “A”nın, neden – nasıl’ını ‘çözmüş ve açıklamış’ olmayız!

Evren hakkında yaptığımız bu “failsiz ve öznesiz” ifadeleri; “kendi kendinelik” bildiren bu ateistik izahları; “bilgi, bilimsel bilgi” olduğunu, hiç iddiâ edemeyiz! Bir ateist veya deistin bakış açısına göre dizayn edilmiş bu ifadelere; herkesin “inanmasını” da, bekleyemeyiz!

Çünkü: “Aslının taklidi olan ‘resmin’, ressam ve ustası var; fakat ‘hakikî ve canlı’ olanların, yok!” demenin, mantıkî ve rasyonel bir tabanı yok! Evrenden elde edilen gözlem – deney bilgilerini; bu yargı ve inanca göre dizayn etmenin; aklî bir gerekçe ve ampirik bir delili de yok! Çünkü: “A posteriori” olarak; yani hiçbir gözlem – deney – araştırma yapmaya bile gerek kalmadan; sadece “a priori”, yani doğarken getirdiğimiz ‘ana işletim sistemi’ ve mantıkî akıl yürütmeyle bile gitsek; “eser”, müessirsiz ve fiilsiz ve “fiil” de failsiz olamaz!…

Biz ise; insanlık tarihinde, son üç – dört asırdır ve kişi tarihinde ise, belki dünyaya gözümüz açtığımızdan beri (evde, kreşte, okulda, medyada, internette); milyarlarca defa telkin ve tekrarlarla, algı ve zihnimizin manipüle edilmesi sonucu; “bilim”in, evren hakkında, “inanıp – inanmamaktan bağımsız ve ayrı ve bu ikisine tarafsız ve objektif” olduğuna; yani onun bize; yüksüz, “nötr bilgi” verdiğine inandırılmışız! Bu yanlış inançtan dolayı; “bilim”in, evreni; “Allah yok(muş); varsa ve olsa bile, bu işleyişe karışmıyor(muş)” kurgusuyla anlatmasında; “bilimsel bilgi”yi, bu “ateist – deist” zemin ve arkafonda, dizayn ve inşa etmesinde; bir tuhaflık hissetmiyoruz!

Hattâ “bilim”in, bu ifade ve izahlarını; “seküler ve lâik bilim” diyerek; güya “tarafsızlık ve objektiflik ve bilimsellik” gereği diyerek; ‘normâl’ ve ‘meşru’ ve ‘olması gereken’ zannediyoruz!… Günümüz bilimsellik anlayışının; ‘ateistik’ zeminde kodlayarak, verdiği gözlem – ölçüm bilgisi ve bunların ifade ediliş biçimini; saf ve katışıksız “bilimsel bilgi” olduğunu zannediyoruz! Bir bilim ve ders kitabında geçen, tüm bilgi ve ifadelerin; “nesnel ve olgusal, yüksüz, nötr ve yalın gözlem bilgisi” olduğunu düşünüyoruz!…

Tevhidî paradigma; Sübjektif bir inançsa, Ateist paradigma da öyle!

Evet, ‘inanmak’; nasıl subjektif bir tercihse, ‘inanmamak’ da öyle! Çağımız, bilimsellik anlayışının neticesi olarak; ne hikmetse, meselâ: “Allah, yağmuru şöyle yağdırıyor; yağmuru şöyle arıtıyor, şu sebep – kanallarla bize gönderiyor ve ihsan ediyor” gibi ifadeler; “bilim’e, inancını karıştırmak” oluyor ve yağmuru, böyle resim ve tasvir etmek, “subjektiflik” oluyor da!

“Yağmur; şu neden – sonuç döngü, dönüşüm ve çevrim sistemiyle ve şu, otomatik fizik – kimya kuvvet ve mekanizmalarıyla oluyor, yağıyor, arıtılıyor…” şeklindeki; ‘kendi kendinelik’ bildiren ‘failsiz’ ifadeler; (‘yani failsiz, yani faile ihtiyaç duymadan, yani otomatik, yani kendi kendine yağıyor; yani burada, olaya ‘fail’ arayan, ‘kim’ sorusunu sorma; yani burada, ‘yağmuru kim yağdırıyor’ sorusunu sormak için, mantıkî bir gerekçe ve ampirik bir nedenimiz yok; yani gereksiz ve anlamsız ve saçma bir soru bu!…’ gibi sonuçlar ve bilinçaltı yönlendirici altkomut ve mesajlar taşıyan); bu “ateist – deistik” ifadeler; güya “bilimsel bilgi” oluyor; güya “nötr ve olgusal gözlem bilgisi” oluyor; güya, ‘inanıp – inanmamak’tan bağımsız ve tarafsız, “objektif bilgi” oluyor!

‘Neden’ varsa, ‘fail’ yok mu!?

“Olanın, olduğu gibi, yani ‘olgusal’ anlatıldığı; yalın ve objektif, bilimsel gözlem bilgisi” olduğu iddia edilen bu “yağmur tasviri”; “Yağmurun olması ve yağması için; Allah gibi bir faile, zaruret ve ihtiyaç yok(muş)! Çünkü ve zaten, yağmur; şu otomatik mekanizma ve sebeplerle, şu kuvvet ve etkilerle, kendi kendine yağıyor(muş)” kontekst ve bağlamında kurgulanıp; bizim de inanmamız istenen ve “ateist ve natüralist inanç/sızlık”lar lehine, kasten eksik bırakılmış, “subjektif” bir “yağmur tasviri” halbuki!

Bu çeşit, bilinçaltı manipülâsyon ve mesaj ve hipnotik altkomutlar yüklü ve eksiklerle ma’lül, bir “yağmur bilgisi” veriliyor bizlere! Bilimsel ve objektif olduğu söylenen, bu bilgilerin bağlamından, bu sonuç çıkıyor! Bu ifadeler; bilinçaltımızı, bu sonucu çıkaracak yöne manipüle ederek, zihnimizi kodluyor ve programlıyor!

Üstelik: Bu “ateist – deist” kontekst ve şablon ve bu tür bilinçaltı mesajlarla dizayn edilmiş, bu kirli ve virüslü bilgilerin; (güya) “olgusal ve nesnel bilgi”, (güya) “bilimsel gözlem bilgisi” olduğu; her defasında vurgulanır, vurgulanıyor!

Halbuki yapılan: Bilinçaltımızın, “ateist – deist/ik” yönde doldurabileceği şekilde ayarlanmış; kasıtlı olarak, bu yönde eksik bırakılmış; “boşluklu bilgiler”in, telkin ve tekrarına dayanan; tam bir dezenformasyon ve endoktrinasyondur!

Bir ateist veya deistin bakış açısına göre yapılmış, bu evren tasviri ve gözlem bilgilerinin; küçüklüğümüzden beri binlerce kez telkin ve tekrarıyla, formatlanıp – programlanan zihnimiz; bu “ateistik şartlandırma” ve “endoktrinasyon” neticesinde; hipnotize edilip, büyülenmiş bir insan gibi; artık, serbest düşünme ve gerçeği algılama kapasitesini, büyük oranda yitirmiştir! Bugün geldiğimiz nokta: İtikadî aşınmadır! Yani: Varlık ve Allah tasavvurumuzun bozulmasıdır!

Üstelik: “Bilimsel bilgi” ve bunların “dizayn ve ifade şekli” ile “itikadî bilgi”miz arasındaki, boşluk ve çelişkilerin farkında bile değiliz! Farkında olmayı geçtik, daha kötüsü: Bilim’in, “otomatik olarak çalışan” bu ‘evren tasavvuru”nu, bu “evren temsil / modeli’ni, artık biz de benimsemişiz!…

Bu Bilim/sellik Epistemolojisi’ne eleştirel bakmayı, çoktan terketmiş ve teslim olmuşuz! Bu epistemeye, dinimize yönelttiğimiz eleştiri ve soruların, binde birini bile sormuyoruz! “Tarafsızlık mı doğru; doğrudan taraf olmak mı doğru!?, Deterministik bir evrende, Tanrı ne iş yapar!?, Bilim/sellik ambalaj ve şırıngasıyla bize enjekte edilen, bu bilgilerin; doğru olduğunu ‘biliyor’ muyuz; yoksa, doğru olduğuna mı ‘inanıyoruz!?…” gibi sorular aklımıza bile gelmiyor!..

‘Mümkün’ olduğu için Olmuyor; olduğu için ‘Mümkün’ zannediyoruz!

“Madde”nin; varlık ve hareket ve neticesinde, “fail”e (Tanrı’ya) ihtiyaç duymadığı ve bütün bunları, kendi kendine başardığı, bilimin bu “evren tasavvuru”na; artık biz de inanıyoruz! “Fail” olmasa bile, evrende bu işlerin gerçekleşebileceğini mümkün gören; bu önaksiyom, önkabüle yaslanan: “Madde ve Enerji + Tabiât ve Kanun + Sebep ve Sonuç + Tesadüf ve Zorunluluk + Uzun Zaman ve Evrim = Herşey Mümkün” denklemine inanmakta, bir sakınca görmüyoruz! Evrende bu olanlar; “mümkün ki, oluyor; oluyor ki, (demek ki) mümkün” şeklindeki (delil ve ispatın, kısırdöngüsel bir biçimde, devamlı yer değiştirdiği) totolojik bir safsataya; inanmakta hiç zorluk çekmiyoruz!

Çünkü: Küçüklüğümüzden beri bize empoze edilen; zihnimize, tekrar tekrar işlenen bu telkin ve tekrarlar; bu ateist – deist endoktrinasyonlar neticesinde; bu evren hikâyesinin, gerçeğin kendisi olduğuna inandırılmışız! Bilim’in bu “evren tasavvur ve modeli”ni, gerçeğin kendisi zannediyoruz! Zaten bir yalan bile, yüz kere tekrarlanınca; zihnimizde, bir “acaba” uyandırmaması mümkün değil!

Elhasıl: Zihnimizin, gerçekle temasını yitirdiği, bir trans ve hipnoz hâlindeyiz sanki! Artık herşeyi; “Bilim/sellik” kamerasının objektifinden ve onun yazdığı, evren senaryosundan izliyoruz! Onun, eşyaya verdiği; “neden ve sonuç, tesadüf ve zorunluluk, tabiat ve kanun” gibi rollerden ve onun kurgusundan izliyoruz!

Evet, hepimiz; “bilim/sellik”in, zihnimize simüle ettiği bir düş dünyasındayız! Sınır ve duvarlarını, bilimin belirlediği bir dünya; bize, “gerçek” olduğuna inandırılan bir illüzyonun içindeyiz!

Bu, “Bilimsellik Sihri”yle öyle bir büyülenmiş, öyle bir aldatının içindeyiz ki; “bilim”e getirilen en küçük bir eleştiriye dahi tahammülümüz yok! Çünkü: “Bilim”e; sanki insan ürünü değil de, gökten inmiş, “kutsal bir vahiy” muâmelesi yapıyoruz! Tarih içerisinde, insan ve olaylardan bağımsız ve ayrı olarak akan; evrensel ve objektif bir “b/ilim idesi” olduğuna inanıyoruz! Bu sebepten; “bilim/sellik’in, bilimsel yöntem”in, eksik ve yanlışları olabileceğini, tasavvur dahi edemiyoruz! Bunu dillendirmek; (özellikle ülkemizde); “Sen şimdi, suyun yüz derecede kaynadığını inkâr mı ediyorsun!?” gibi, tuhaf tepkiler almanıza sebep oluyor! “Dünyanın yuvarlak olduğunu, boşlukta döndüğünü kabul etmiyor musun!?” diyorlar!… “Öküzü göster” diyen bile var!

Bilim’den, büyüklere Masallar!

Bu “Bilimsellik Sihri”yle öyle bir hipnotize olmuş ve büyülenmişiz ki; “bilim/sel” olduğu söylenen, şu aşağıdaki ifadelerdeki tuhaflık ve saçmalığı farketmiyoruz bile:

“Güneş, dünyamızı aydınlatır ve ısıtır. Bunu; hidrojeni, nükleer füzyon ile helyuma dönüştürerek yapar. Böylece dünyamızı ısıtmakta, ayrıca bitki ve diğer canlıların enerji ihtiyacını karşılamaktadır… Arılar, bal yapar… Bitkiler, fotosentezle besin ve enerji elde ederler… Tavuk, kuluçkaya yattığı yumurtasını homojen bir şekilde ısıtmak için, arasıra yumurtayı çevirir… Balıklar, su altında erimiş oksijeni kullanıp, böylece solunum yapabilmek için, solungaç sistemini geliştirmişlerdir… Karaciğer, üçyüzden fazla kimyevî reaksiyonu gerçekleştirir… Hücrelerimiz, mitokondride kendi enerjisini üretir… Hücre, kendini korumak ve besin elde etmek için, hücre duvarında, hücreye faydalı olanların geçişine izin verir. Bunu da reseptörleri aracılığıyla yapar…”

Yukarıdaki bu “bilimsel bilgi / ifade” örneklerini; hiç öyle “metalinguistik, dekonstrüktif ve semiyotik” açıdan, ince ince analiz etmeye bile gerek kalmadan; sadece çıplak gözle bile okusak; bunlardaki dil ve mantık hatalarını görebiliriz!

Çünkü: Bu cümlelerde anlatılan eylemleri yapabilecek ve sonucunu amaçlayıp – hesap edebilecek, özellik ve kapasiteye sahip olmayan, bazı “varlık ve süreçler”; bu cümlelerde, o eylem ve sonuçlarının, “fail ve özne”siymiş gibi; sanki o işin, “müessir ve ustası”ymış gibi kurgulanıp – anlatılıyor!

Bundaki amaç ise; hakiki fail ve özneyi gizlemek ve gözlerden saklamaktır! Çünkü: “Modern Bilim/sellik Kriterleri”; varlık ve hareketlerini tasvir ederken, “bunların fail ve yöneticisi yok(muş); varsa ve olsa bile, karışmıyormuş” şeklinde bir “ateist – deistik” kurgu ve bağlamda, şablonize etmeye zorlar, biliminsanlarını! Bu, Bilim/sellik Epistemesi’ndeki, “ateist – deistik koşullanma ve şartlanma”; bilimsel keşif ve gözlem – ölçüm bilgilerini, böyle ifade ve inşa etmeye zorlar, akademiayı!

Halbuki; “objektif ve olgusal, tarafsız ve bilimsel gözlem – ölçüm bilgisi” olduğu söylenen bu cümlelerdeki; “verir, eder, sağlar, geliştirir, yapar” gibi ifadeler; sadece canlı ve şuurlu ve ne yaptığını bilen ve bunu amaçlayıp, irade eden ve irade etmek de yetmeyip, ayrıca, bu irade ettiğini yapabilecek kuvvet ve özellikte olan varlıklar için kullanılır! Yani “insanlar” için kullanılır! Bir de; çocukları uyutmak için, masallarda kullanılır!

Bu “verir, eder, sağlar, geliştirir, yapar” gibi ifadelerle; böyle, doğadaki cansız nesne veya akılsız hayvanlara; “hayat ve şuur, bilgi ve irade, kuvvet ve kapasite” atfedip; böylece onları, “insansılaştırmak”; böylece onları; “bilinçli ve kendi irade ve bilgileri, kuvvet ve tercihleriyle bu işleri yapıyorlarmış” gibi göstermek; edebî bir sanat olarak, sadece “fabl ve masallarda, film ve çizgi filmlerde” olur halbuki!

‘Bilim’ (science) ve ‘Bilgi’ (veri / data – information – knowledge) Farklı ve Ayrıdır

Görülen şu ki: Bu Bilim/sellik Epistemolojisi’ne eleştirel bakmayı, çoktan terketmiş ve teslim olmuşuz! Bu epistemeye, dinimize yönelttiğimiz eleştiri ve soruların binde birini bile sormuyoruz! “Tarafsızlık mı doğru; doğrudan taraf olmak mı doğru?, Deterministik bir evrende, Tanrı ne iş yapar!?, Bildiklerimizin, doğru olduğunu ‘biliyor’ muyuz; yoksa, doğru olduğuna mı ‘inanıyoruz’?, Gezegen ve yıldızları, boşlukta tuttuğunu söylediğiniz ‘kütleçekimi’, sadece ‘çeker.’ Bunları, ölçü ve dengede tutan ne? …” gibi sorular aklımıza bile gelmiyor!…

Bu zanlarla, mevcudattaki “bilgi (veri / data – information – knowledge)”ın, ateist ve materyalist Bilimsel Filtrelerinden geçerek “bilim (science)”a dönüşen Kâinat Kitabı; Bilim’in gözünde müthiş bir fizik, kimya, biyoloji, elektrik kitabı olabilmekte; fakat her nedense ve nasılsa Âlemlerin Rabbi’nin yazdığı Kitap, bir türlü olamamaktadır!